Bij het verwerken van de krantenartikelen hebben we veel steun gehad aan het perfecte, uitgebreide dossier van de MID(Militaire Inlichtingen Dienst). Dit in schril contrast tot een schaarse pagina’s die tot dusverre verstrekt zijn door de BVD/AIVD en dan ook nog beweerden dat ik alle stukken al in mijn bezit had.
De verbetering van de relatie met de MID kwam waarschijnlijk voort uit ons verzoek om van gedachten te wisselen over een constructieve oplossing in plaats van eindeloos te procederen. Daarvoor moesten we, mr. Gaasbeek en ik, ons melden op bureau voorlichting van Defensie op de Kalvermarkt in Den Haag. Daar kregen we dan te horen waar het gesprek zou plaatsvinden. Dat was twee nummers verderop in een grijs gebouw zonder duidelijk naambordje en dikke tralies. Daar veinsde de baliemedewerkster niet te weten wie we waren. Over de balie gebogen wees ik haar op het briefje met onze namen en vertelde dat we toch niet geїntimideerd waren. Waarna we onze paspoorten moesten inleveren. Maar dat was tegen de wet en konden we niet aan beginnen. Uiteindelijk mochten we dan toch naar de 6e verdieping voor een gesprek met de heer Wielinga. De ook aanwezige notulant wekte de indruk ons gelijk weer via het raam uit te willen laten, maar de baas van de MID bleek een aimabele man. Het gesprek betrof een verzoek van de MID of we niet wilden ophouden met ons gedoe, omdat er een capaciteitsprobleem was ontstaan bij de MID. Ze moesten met 400 man/mensen de hele wereld in de gaten houden en hadden soms 4 man op onze zaak zitten. Kennelijk waren mijn tijdens een paar techniek/onderwijs demonstraties opgedane contacten succesvol. Zie verder rubriek Contacten buitenland. En een nog grotere oorzaak waren de brieven met moeilijke vragen van Mr. Gaasbeek.
Hierna brachten wij naar voren wat hij in onze plaats gedaan zou hebben. We vonden een Russisch logboek, boden dat aan de MARID aan, werden vervolgens bestolen, door de politie/PID bedreigd in eigen huis, werd mijn goede naam door een buurtonderzoek van de politie/PID te grabbel gegooid, werden door mensen van het Reddingmuseum, waar het logboek verdween, afgeschilderd als fantasten en moesten eindeloos procederen om ons recht te halen tegen een Landsadvocaat die alles uit de kast haalde om ons dwars te zitten.
Waarop de heer Wielinga reageerde met dat hij dit ook niet zou pikken. Waarna we nog genoeglijk koffie dronken, de jurist vertrok en bleek dat de heer Wielinga stamboomonderzoek had gedaan en dat hij nog familie was van de vrouw van Mr. Gaasbeek die ook Wielinga heette.
Het achterhalen van TV- en radio opnamen blijkt lastig en op het programma van Dossier Weerwerk, De onderwijzer die de BVD op de knieën kreeg, zit auteursrecht. Mijn discussie in Rondom 10 met de burgemeester van Nijmegen, die ook cursussen gaf voor BVD-medewerkers, werd overigens uit de uitzending geknipt. Op de uitzending van Brandpunt kregen we veel reacties. En het radioprogramma van Het Gebouw van de VPRO, waar soms zelfs de ontwikkelingen ontstonden, leverde ook diverse reacties op, tot aan de deur toe.
Voor artikelen in Noorse kranten, zie pagina Noorwegen.
12-08-1989 Artikel Vrij Nederland
17-06-1994 Dagblad voor West-Friesland
16-01-1998 Volkskrant digitaal
06-01-1999 Friesch Dagblad 06-01-1998